Chapter 2: Gia đình kỳ lạ trong rừng
Lucinda vừa chậm rãi vẽ vừa ăn đồ ăn trưa. Douglas chuẩn bị cho Lucinda 1 ít sandwich thịt xông khói và 1 chai nước ép blueberry - toàn là thứ cô thích - đặt trong 1 cái giỏ mây màu trắng. Lucinda có chút lơ đãng. Khung cảnh rất đẹp. Tuyết tùng và bách vươn cao đầy kiêu ngạo. Mặt cỏ nham nhở mang đậm vẻ dã tính của tự nhiên. Những cây dương xỉ mềm mại và duyên dáng. Bầu trời sau mưa không quá trong xanh mà mang tông màu xám nhạt. Ánh sáng không đủ khiến khung cảnh có chút tranh tối tranh sáng đầy thần bí. Đẹp, nhưng vẫn còn thiếu gì đó. Lucinda cắn miệng chai nước ngọt, ánh mắt mắt có chút ngơ ngác, những ngón tay thon dài gõ nhịp nhè nhẹ lên giá vẽ.
"sột soạt, sột soạt"
Một tiếng động nhỏ vang lên thu hút sự chú ý của Lucinda. Cô quay sang nhìn.
"Thật đẹp" - Lucinda nghĩ.
Đó là 1 con hươu đực, có lẽ là vừa trưởng thành chưa lâu. Dáng hình hoàn mĩ với những đường cong duyên dáng. Bốn chân thon dài. Bộ lông mượt mà màu tiểu mạch với vài đốm trắng nhỏ điểm xuyết. Bộ sừng đồ sộ như vương miện của 1 vị hoàng đế. Thật đáng yêu quá! Lucinda không nhịn được vươn tay sờ đầu nó. Ngay lúc này, Lucinda cảm nhận được 1 luồng sức mạnh hướng đến chỗ cô. Cánh tay cô hơi khựng lại trên không trung nửa giây rồi rất nhanh hạ xuống đầu chú hươu như không có chuyện gì xảy ra.
Thứ sức mạnh này có chút giống Chiết tâm trí thuật của phù thủy nhưng lại không mang theo giao động ma lực. Lucinda ngay khi cảm nhận được nó liền vận chuyển Bế quan bí thuật. Thứ Bế quan bí thuật được đề cập trong truyện Harry Potter thực sự có tồn tại nhưng chỉ là loại hình sơ cấp. Chỉ cần là phù thủy có cảm xúc không quá nóng nảy dễ kích động liền có thể học được. Bế quan bí thuật cao cấp không phải là phong bế trí óc mà là dễ dàng điều chỉnh suy nghĩ của bản thân. Để kẻ xem trộm tâm trí chỉ nhìn đến được những suy nghĩ vô bổ mà bản thân muốn kẻ đó xem. Thử nghĩ mà xem, đối với 1 gián điệp, che giấu hay phơi bày suy nghĩ sẽ nhận được tín nhiệm nhiều hơn?
(Mi: Chỗ này đơn thuần chỉ là bày tỏ bất mãn của ta với thiết lập bug của Harry Potter mà thôi ┐( ̄~ ̄)┌. Kỳ thực vụ Bế quan bí thuật cao cấp trên kia hoàn toàn không phải ý tưởng của ta. Ta lấy cảm hứng từ bộ "Sinh mà cao quý". Mong mọi người giơ cao đánh khẽ, đừng chỉ trích ta đạo văn gì đó m(_ _)m.)
Chỉ vài giây sau, luồng sức mạnh ấy liền biến mất. Lucinda đợi thêm một lát để chắc chắn an toàn đã rồi mới đi đến nơi phát ra luồng sức mạnh ấy để kiểm tra. Hoàn toàn không có gì cả. Lucinda đoán là một sinh vật không ma pháp nào đó sống ở phụ cận nhưng cũng không quá chấp nhất với đáp án. Tò mò chưa bao giờ là một đức tính tốt.
Đá viêc đó ra sau đầu, Lucinda quay lại với bức tranh còn giang dở của mình. Nhìn đến chú hươu đực còn đứng 1 bên thì 1 ý tưởng chợt nảy ra trong đầu khiến 2 mắt cô nàng sáng lên- cô đã tìm ra thứ cần thiết để bổ sung vào bức tranh - chính là chú hươu đó. Lucinda dùng ma pháp vuốt ve rồi lại dùng đồ ăn dụ dỗ nên cậu chàng rất ngon ngoãn đứng yên cho cô vẽ. Cuối cùng khi Lucinda lên màu xong thì trời đã xẩm tối. 6h43 - gần tới giờ cơm tối. Nếu cô còn không về thì Douglas sẽ điên mất.
Lòng vòng 1 hồi vẫn không tìm được đường ra nhưng Lucinda không quá lo lắng. Lạc đường gì đó cô đã sớm quen - ai bảo Lucinda bị mù đường làm gì. Lucinda bật GPS trong xe lên nhưng lại khóc không ra nước mắt - trong rừng căn bản không có sóng, đừng nói tới mạng internet. Lucinda không muốn gọi Douglas mặc dù cô biết chỉ cần cô gọi, Douglas sẽ độn thổ đến ngay bên cạnh. Lucinda luôn thích tự khiêu chiến cái bệnh mù đường của bản thân. Đi loạn đến hơn 8h, Lucinda hoàn toàn có thể tưởng tượng được khi cô về nhà, Douglas đã dùng đầu mình đập mẻ 1 góc tường ra sao. Mặc dù, nếu được cho phép thì Douglas càng muốn đập đầu cô hơn. Lucinda thêm 1 lần cảm thấy may mắn vì gia tinh không thể tổn thương phù thủy nếu không được chủ nhân ra lệnh.
oOo
Edward cảm thấy bản thân hôm nay đủ xui xẻo. Hôm nay là ngày gia đình Cullen đi săn nhưng Edward tìm nửa ngày cũng không thấy sư tử núi mà anh yêu thích. Đến khi chuyển sang săn hươu thì lại đụng phải con người. Đó là 1 cô gái có mái tóc dài màu vàng kim - màu sắc giống với màu tóc của Rosalie. Vì cô ta quay lưng lại nên Edward không nhìn thấy rõ mặt nhưng anh đọc được suy nghĩ của cô ta về con hươu - "Thật là đáng yêu!!" - một suy nghĩ tầm thường như bao đứa con gái khác. Chẳng lẽ không ai dạy cô ta rằng lang thang 1 mình trong rừng rất nguy hiểm sao? Hay là cô ta đang mơ mộng đến 1 chuyện tình kiểu "Beauty and the beast"?
Edward không quan tâm lắm về cô ta. Anh chỉ mong mấy anh chị em nhà mình không tình cờ để cô gái kia phát hiện ra gì đó. Vì không vui vẻ lắm nên anh chỉ ăn lưng bụng rồi trở về. Ở nhà lúc này chỉ có Esme - bà luôn ít đi săn. Tất cả mọi người đều đi săn chưa về, kể cả Carlisle. Khi Edward đang ngồi trong phòng khách đợi mọi người trở về thì anh ngửi thấy 1 mùi thơm ngọt - là mùi người - mùi hương không qua kích thích nhưng thơm hơn những người bình thường khác ở Forks 1 chút. Và rồi, ngay sau đó, chuông cửa nhà họ - lần đầu tiên trong vài trăm năm qua - reo lên.
oOo
Lòng vòng suốt 2 tiếng trong rừng, đến khi Lucinda đã quyết định bỏ cuộc thì cô thấy 1 con đường mòn nhỏ, chỉ miễn cưỡng cho xe chạy qua và nằm lọt thỏm giữa khu rừng rộng lớn. Nhưng thứ làm Lucinda vui hơn cả là cách đó hơn trăm mét là một ngôi nhà. Ngôi nhà tọa lạc trên một bãi cỏ rộng và mượt mà. Xung quanh được bao bọc bởi 6 cây tuyết tùng cao lớn. Đó là 1 ngôi nhà trang nhã, sơn trắng, gồm 3 tầng cân xứng và vuông vức. Cửa sổ và cửa chính được gìn giữ cẩn thận nhưng vẫn toát lên 1 nét cổ xưa khó tả - 1 vẻ đẹp đối kháng với thời gian. Không thưởng thức quá lâu, Lucinda tiến lên bấm chuông.
Edward nhìn Esme. Bà cũng nghe thấy tiếng chuông và cũng biết kẻ đến là 1 con người. Esme lộ ra ánh mắt bối rối nhưng vẫn ra hiệu cho Edward.
"Để mẹ mở cửa" - Edward đọc được suy nghĩ của bà.
Khi Esme ra mở cửa, điều đầu tiên Lucinda nghĩ không phải là về vẻ đẹp của bà. Mặc dù bà thực sự rất đẹp. Lúc đó, trong đầu Lucinda chỉ hiện lên 1 từ duy nhất: vampire. Làn da trắng bệch như thoa phấn, môi đỏ, bọng mắt thâm quầng. Đôi mắt tuy không phải màu đỏ như mấy tên Volturi kiêu căng kia nhưng Lucinda không hề nghi ngờ về suy nghĩ của bản thân. Lucinda cảm thấy may mắn vì thói quen che dấu pháp lực được luyện thành sau Đại Chiến. Nếu không nữ vampire xinh đẹp trước mắt sẽ không đứng đó mà sẽ nhảy lên cắn phăng cổ cô. Đúng lúc này Lucinda lại cảm nhận được thứ sức mạnh tương tự Chiết tâm trí thuật cô đã gặp trong rừng. Lucinda đoán có lẽ gia đình vampire này có 1 kẻ có thiên phú đọc tâm. Cô ngay lập tức vận dụng Bế quan bí thuật.
"Bà ấy thật đẹp!" - Edward chỉ đọc được bấy nhiêu từ cô gái tóc vàng xinh đẹp đến bấm chuông nhà họ. Từ tóc tai và quần áo, Edward có thể nhận ra cô ta là người anh gặp trong rừng. Xui xẻo - Edward 1 lần nữa gắn cái hình dung này cho ngày hôm nay.
(Mi: Và bạn Ed ah, bạn rất nhanh sẽ phải hối hận về điều đó đấy!!! (# ̄ω ̄) )
-Cô bé, bác có thể giúp gì cho cháu? - Esme hỏi nhân loại đầu tiên gọi cửa nhà bọn họ.
"Một cô bé xinh đẹp như búp bê. Trông thật lạ mắt. Con bé mới chuyển đến chăng?" - Esme nghĩ.
-Thưa bác, cháu là Lucinda Taylor. Cháu mới đến Forks hôm nay. Cháu sống ở bìa rừng. - Đè nén sự giật mình khi mới gặp, Lucinda lễ phép nói.
-Ah? Cháu là chủ tòa lâu đài nhỏ chỗ bìa rừng ấy hả? - Esme ngạc nhiên. Bà tưởng đó là nơi nghĩ mát của gia đình quý tộc nào đó. Không ngờ chủ nhân của nó lại là cô gái nhỏ trước mặt.
-Dạ, đó là nhà cháu. - Lucinda có chút xấu hỏ sờ mũi - Nhưng cháu không nghĩ nó khoa trương như vậy đâu. Bác có thể coi đó là 1 tòa biệt thự được mà.
(Mi: Thực ra ta cũng cảm thấy ngôi nhà ta xây cho Luci giống 1 tòa lâu đài nữa (⁄ ⁄•⁄ω⁄•⁄ ⁄) .Liệu có phải ta chiều con quá không nhỉ? ( ̄ω ̄;) )
Esme nghe vậy thì khẽ bật cười;
-Bác là Esme Cullen. Cháu có thể gọi bác là Esme. Giờ thì, công chúa nhỏ Lucinda, cháu đến đây không phải để chào hỏi hàng xóm chứ?
-Hơi thất lễ nhưng cháu xin lỗi vì không phải ạh. - Lucinda áy náy nói - Cháu không biết có gia đình sống trong rừng. Nhưng cháu sẽ đến chào hỏi chính thức với gia đình sau, cháu hứa đấy!
-Vậy cháu cần bác giúp gì nào?
- Cháu bị lạc. GPS không bắt được sóng. Bác có thể chỉ cháu đường ra khỏi rừng không?
-Đường ra vào rừng chỉ có 1 con đường mòn này thôi. - Esme kinh ngạc. - Sao cháu lạc đường được?
-Lúc đi vào cháu không đi bằng đường mòn. -Lucinda lại không nhin được có chút xấu hổ. - Hơn nữa khả năng định hướng của cháu không tốt lắm.
-Vậy sao? Cháu cứ đi theo con đường này là ra khỏi rừng thôi. - Esme dịu dàng nói. - Cháu không nên đi dạo trong rừng khuya như vậy, rất nguy hiểm.
-Cảm ơn bác đã giúp đỡ. - Lucinda lễ phép nói.- Tạm biệt bác. Hẹn gặp sau.
-Tạm biệt cháu.
Sau khi tiễn bước Lucinda, Esme đóng cửa rồi quay sang nhìn Edward:
-Cô bé kia...
Bà chưa nói hết nhưng Edward biết bà muốn hỏi điều gì:
-Cô ta chỉ là 1 người bình thường mà thôi. Không có vấn đề gì cả.
Esme dường như thở phào nhẹ nhõm nhưng ánh mắt lại hiện lên chút tiếc nuối. Edward biết bà đang nhớ về đứa con gái đã mất của mình.
oOo
Quả đúng như Lucinda nghĩ. Khi cô về nhà thì Douglas đã gần phát khùng vì không thể đi tìm cô chủ nhỏ thích chơi trò "mất tích" của mình. Gia tinh không thể tự ý hành động khi không được sự cho phép của chủ nhân:
-Tiểu thư, tôi đã nói, không dưới vài triệu lần, rằng nếu cô cần, phải gọi tôi! - Trông bộ dạng Douglas như sắp đi lên vặt cổ cô hoặc tự vặt cổ mình vậy.
"Hoặc nếu có thể, Douglas sẽ giết mình trước sau đó tự tử để tạ tội với mấy vị tổ tông của dòng họ Taylor" - Lucinda nghĩ.
-Đừng nóng nảy, Douglas. Chẳng phải tôi đã về rồi sao? - Lucinda nhí nhảnh nháy mắt hòng lôi kéo sự chú ý của Douglas sang hướng khác.- Anh đoán xem tôi tìm được gì trong rừng.
-Vậy điều gì có thể làm tiểu thư vui vẻ quên lối về trong rừng vậy? - Douglas khôi phục bộ dáng chuyên nghiệp thường ngày nhưng lại dùng tốc độ như bão cuốn để lôi Lucinda vào phòng ăn và ấn cô ngồi vào bàn đã xếp đày thức ăn - bữa tối của cô - đã được ếm bùa giữ ấm.
-Anh không thể tưởng tượng được đâu. - Lucinda vừa nhấm nháp chút súp kem gà khai vị vừa nói. - Tôi gặp 1 gia đình vampire...
"Rắc" - Tiếng Douglas bẻ gãy chiếc nĩa bạc.
-...ăn chay. - Lucinda theo quán tính phun nốt ra 2 từ còn lại nhưng sau đó lập tức im lặng thành thật ăn bữa tối, trong lòng khóc không ra nước mắt. Làm sao bây giờ, hình như Douglas giận cô thật rồi.
oOo End chapter 2 oOo
P/s: Giờ chúng ta hãy mặc định khi nào Luci gặp Ed thì đều sử dụng Bế quan bí thuật nhé. Tại ta ngại phải nhắc đi nhắc lại ấy mà.
P/ss: Tuy mới 2 chap thôi nhưng mà... cầu comt... cầu like... cầu cất chứa ah!!!!! 〜( ̄▽ ̄〜)
Spoil chương sau: Luci đáng yêu của ta bắt đầu gây sự chú ý với nhà Cullen rồi nha! (─‿‿─)♡
|
Chapter 3: Hương vị của bánh quy Lucinda vừa ăn trưa vừa lén lút liếc Douglas. Anh ta vẫn biểu hiện hoàn mĩ như mọi khi. Nhưng Lucinda tất nhiên không thể nào quên được hành động bẻ nĩa tối qua của anh ta – một hành động có thể xem là quá khích nhất kể từ khi Lucinda quen anh ta tới giờ. Douglas ghét vampire – như mọi phù thủy. Vampire có thể được xem là thiên địch của phù thủy. Ma lực – tinh hoa của đức mẹ tự nhiên – chảy xuôi trong máu phù thủy chính là ma túy có sức hấp dẫn trí mạng với vampire. Tuy các loài sinh vật không ma pháp đều khao khát ma lực của phù thủy – nó được xem như 1 loại thuốc bổ với chúng, nhưng chỉ mình vampire được gọi là thiên địch của phù thủy. Nguyên nhân là do sức mạnh, tốc độ và khả năng kháng ma pháp nhất định của chủng tộc vampire. Tuy vậy, Lucinda không quá có thành kiến với chủng tộc này. Ít nhất là cô không ghét vampire ăn chay – họ đều là những vampire mạnh mẽ, dũng cảm và giỏi kiềm chế. Nó làm Lucinda nhớ về 1 người đàn ông ấm áp và hiền hậu luôn đối xử với cô như con gái ruột. -Tôi nghĩ tiểu thư nên đi chào hỏi với những hàng xóm duy nhất của chúng ta. Dù sao chúng ta vẫn phải sống ở Forks 1 thời gian dài. - Sau khi dọn xong bàn ăn, Douglas đặt trước mặt cô một bình thủy tinh lớn đựng đầy ắp bánh quy nhân nho khô, trên miệng bình còn thắt một dải ruy băng đỏ. -Anh không giận chứ? – Lucinda có chút cẩn thận nhìn Douglas mong nhìn thấy chút cảm xúc khác lạ trong ánh mắt anh ta. -Không, tôi không sao. – Douglas khẽ thở dài đi đến xoa đầu cô như khi còn bé. – Tôi biết tiểu thư nhớ ngài Flame. -Cảm ơn anh đã hiểu, Douglas. -Được rồi, tiểu thư nên đi đi. Tôi dám cá là họ sẽ thích món quá này lắm đấy! -Tất nhiên, Douglas nấu ăn ngon như vậy mà! – Lucinda cười vui vẻ ôm cái lọ đi ra xe.
oOo Gia đình Cullen đã trở về hết sau chuyến đi săn. Edward và Esme vẫn ngồi trong phòng khách. Carlisle đã trở về bệnh viện còn Emmett, Rosalie, Jasper và Alice đang tắm. Edward ngồi ngay ngắn nhìn cánh rừng trước mắt, Esme ngồi cạnh anh nhưng bà đang lơ đãng, anh biết điều đó. Esme vẫn đang nghĩ về con gái đã mất của bà. “ Đôi mắt Lucinda rất giống con bé ” – đó là những gì Esme luôn nghĩ từ sau khi cô gái tên Lucinda kia về. Và rồi rất đột ngột, Edward nghe tiếng bánh xe lạo xạo và một mùi thơm ngọt quen thuộc. Edward biết người đến là ai. Esme cũng nhận ra, bà giương mắt nhìn cửa chính đăm đăm, những suy nghĩ trong đầu bà lúc này hỗn loạn phức tạp. Vừa muốn thân cận với cô gái đó vừa muốn đẩy cô ra khỏi sự nguy hiểm –chính là bọn họ. Chuông cửa lại reo và người mở cửa vẫn là Esme. Lúc này Lucinda mới có đủ bình tĩnh để đánh giá người phụ nữ này. Rất ghét phải nói vậy, nhưng tối qua khi biết có một gia đình vampire ở đây cô hơi mất bình tĩnh cho dù không biểu hiện ra. Esme rất đẹp – tất nhiên. Bà có gương mặt trái tim nhỏ nhắn, hai má phúng phính, tóc nâu nhạt gợn sóng buông trên vai, đôi mắt màu sẫm gần với màu đất non. Trông bà giống như những nữ chính ngây thơ bước ra từ trong một cuốn tiểu thuyết tình yêu nào đó. -Chào bác, Esme. Như đã hứa, cháu đến để chào hỏi hàng xóm mới ah! – Lucinda cười híp mắt như một con mèo Ba Tư đẹp đẽ cao quý. -Lucinda? Rất vui được gặp cháu. – Esme cười dịu dàng đáp lại. Ánh mắt bà âu yếm – như một người mẹ nhìn con gái mình. Nhưng bà vẫn không mời Lucinda vào. Bà biết hương thơm của cô gái này là một mối họa – cho cả cô và gia đình bà. Đặc biệt là kẻ thiếu kiềm chế với máu người như Jasper. -Đây là quà ra mắt. – Lucinda đưa lọ bánh cho Esme. – Mong gia đình giúp đỡ nhiều hơn, ít nhất là sẽ chỉ đường cho cháu nếu nhặt được cháu lang thang đâu đó trong rừng. Ah, nếu bác vui lòng, có thể gọi cháu là Luc hoặc Luci. -Cảm ơn cháu, Luci. -Vậy tạm biệt bác, nếu cháu “ biến mất ” quá lâu trong rừng, quản gia nhà cháu sẽ phát điên mất. – Lucinda nói rồi quay người ra xe, trước khi đi, cô như chợt nhớ ra điều gì, quay lại nói. - Bác nhớ nếm thử tay nghề quản gia nhà cháu nhé! Chắc chắn bác sẽ thích. – Cô nàng nháy mắt tinh nghịch rồi leo lên xe phóng đi mất. Esme đóng cửa lại rồi buông ánh mắt phức tạp nhìn lọ bánh. “ Edward ” Edward nhìn lên cầu thang, Jasper và Alice đang đứng đó. Jasper đang cực lực kiềm chế cái gì đó, cả thân mình như gồng lên. Edward biết anh đang kiềm chế để không đuổi theo cắn cổ con người vừa rời đi kia. Alice ở bên cạnh đang lo lắng nhìn anh ta, tay cô còn đang giữ chặt tay Jasper. Người vừa gọi Edward là Alice – bằng suy nghĩ của cô. “ Có người vừa đến sao? ” – Ánh mắt Alice hoang mang. Edward khẽ gật đầu thay câu trả lời. “ Tại sao em không nhìn thấy gì cả? ” – Ánh mắt Alice hiện lên chút sợ hãi, đây là lần đầu tiên cô không nhìn thấy được tương lai một người. – “ Việc cô ta đến nhà chúng ta, em không thấy được gì cả !” Edward nheo mắt, toàn thân tản ra hơi thở nguy hiểm. Không có thứ gì đe dọa đến gia đình anh mà được phép tồn tại. Một con người với mùi máu thơm ngon và một tương lai không đoán trước được chính là một mối nguy hiểm tiềm tàng. Nhưng rất nhanh, Edward bình tĩnh đè nén sát khí của mình lại. Anh không thể làm tổn thương con người. Hơn nữa, Esme thích cô gái đó. Bà không hề che dấu điều đó. Và Edward không muốn làm bà buồn. Esme nhìn lọ bánh trên tay đầy phức tạp. Sau đó, không biết ma xui quỷ khiến thế nào, bà mở ra và bỏ một cái vào miệng. Edward hơi ngạc nhiên về quyết định của Esme nhưng cũng không ngăn cản. Tuy vampire bọn họ không ăn được đồ ăn của con người nhưng cùng lắm cũng chỉ hơi khó chịu mà thôi – giống như người ta ăn phải đồ hỏng vậy. Chỉ là ngay khi Esme ăn miếng bánh đầu tiên, hai mắt bà liền trừng lớn đầy bàng hoàng, lọ bánh ôm trong tay cũng tuột xuống đất. Edward vội vàng phóng đến đỡ lấy cái lọ. Edward không cần hỏi cũng có thể hiểu được điều gì vừa xảy ra. Anh nhìn Esme một cách phức tạp. Trong suy nghĩ của bà lúc này, vị thơm ngọt của đường và sữa, vị chua nhẹ của nho khô, sự giòn xốp của bánh đang được lặp đi lặp lại vô số lần. Lần đầu tiên trong cả trăm năm qua, Esme nếm được hương vị khác ngoài vị của máu. -Edward, Esme, có gì không ổn sao? – Alice nhận ra sự bất thường của hai người nên kéo Jasper xuống, tò mò hỏi. -Alice, gọi Emmett và Rosalie xuống. Anh sẽ gọi Carlisle về. Có một vài chuyện quan trọng chúng ta cần phải thảo luận. - Edward mang tâm trạng vô cùng phức tạp kéo Esme còn chưa lấy lại tinh thần đi vào bếp. 30 phút sau, 7 người trong gia đình tập trung đầy đủ bên bàn ăn – cái thứ mà cả trăm năm qua bị gia đình họ coi như đồ trang trí. -Edward, có chuyện gì vậy? Carlisle hỏi Edward, nếu không có chuyện gì quá nghiêm trọng xảy ra thì Edward sẽ không gọi họ tụ tập như vậy. Edward không nói gì, anh chỉ lặng lẽ đưa cho mọi người 1 cái bánh quy. Tuy mọi người đều hơi khó hiểu nhưng vẫn không hề hoài nghi mà ăn nó. Sau đó, tất cả (trừ Esme vẫn đang ngây ngẩn) đều hướng ánh mắt bàng hoàng về phía anh. Nhìn suy nghĩ của họ, lại đính chính lại một lần nữa bằng cách ăn thử một cái bánh quy. Quả nhiên…..
oOo Đã là ngày thứ 3 kể từ khi Lucinda chính thức chuyển đến Forks. Trừ ngày đầu tiên vào rừng chơi thì mấy ngày sau cô đều đi lòng vòng quanh thị trấn. Lucinda cũng không muốn mình lại lạc ở đâu đó khiến Douglas lo lắng. Cũng may nhờ sự trợ giúp của những người dân thị trấn và GPS thì cô cũng có thể tạm thời nhớ được vài cung đường chính. Thấy một chiếc xe cảnh sát màu lam đậu bên đường, Lucinda tấp xe vào và vui vẻ chào hỏi người đứng cạnh xe: -Buổi sáng tốt lành, cảnh sát trưởng Swan! -Chào cháu, Luci. Lại đi dạo ah? – Ấn tượng của Charlie Swan với cô bé mới tới này khá tốt. Một cô gái dịu dàng hiểu ý, thân thiện và tốt bụng. -Dạ, cháu cũng nhớ được đường sơ sơ rồi. Ít nhất là đi từ trường về nhà sẽ không thành vấn đề. - Lucinda cũng có cảm tình với vị cảnh sát trưởng này. Ông là một người tình cảm nhưng không biết cách biểu đạt, tương đối kiệm lời – khá là giống cha cô. Lúc đầu Lucinda lạc đường trong thị trấn cũng là ông giúp cô. -Cháu học ở trung học Forks đúng không? Chú cũng có con gái bằng tuổi cháu đấy. -Vậy sao? Cô ấy bây giờ sống ở đâu vậy? -Nó sống cùng mẹ ở Phoenix. -Ah? Cháu cũng từ Phoenix chuyển tới. – Lucinda có chút ngạc nhiên vì sự trùng hợp này. -Vậy cháu cũng có thể quen con bé đấy. Nó tên là Isabella Swan. -Dạ, cháu không biết. Có lẽ do cháu sống ở vùng ngoại ô. -Vậy sao. – Cảnh sát trưởng Swan có chút thất vọng. Là một người cha tốt, ông luôn muốn biết thêm nhiều điều về con gái. Lucinda có thể lý giải được tâm trạng đó. Sau khi tán gẫu thêm một lát, Lucinda tiếp tục cuộc hành trình vẽ tiếp cái bản đồ thường xuyên bị đại não reset của mình. Trước khi cô đi khuất, cảnh sát trưởng Swan chúc cô may mắn và mau thích ứng với ngôi trường mới. Nghĩ đến ngày mai sẽ khai giảng và bản thân lại phải đến trường, Lucinda có chút xuống tâm trạng. Đến trường đồng nghĩa với không được ngủ nướng và phải làm bài tập. Phải nghe thầy cô lải nhải về những nội dung cô đã nghe đến cả trăm lần. Nghe đến nhắm mắt cũng nhớ được nó nằm ở dòng nào trang bao nhiêu. Cả ngàn năm qua đi, Lucinda đã dần quen với việc đó nhưng cũng không tài nào thích nổi. Cô cần một vỏ bọc để che dấu thân phận thực, không để những người bình thường biết cô khác bọn họ. Nói đến những kẻ khác người, Forks cũng có không ít đâu. Nghĩ đến gia đình nào đó trong rừng, tâm trạng của Lucinda tốt hẳn lên.
oOo End chapter 3 oOo Mi: Cầu comt… cầu like… cầu cất chứa ah!!!!! 〜( ̄▽ ̄〜) Spoil chương sau: Luci nhà ta đi học rồi nờ. Tất nhiên chuyển trường là phải làm quen bạn mới nha! ⌒(o^▽^o)ノ P/s: 2 anh chị lần này chính thức gặp nhau nhé!!!
|