Máu Hiếm (Phan Hồn Nhiên)
|
|
Chuỗi âm thanh rì rầm lạ lẫm vẫn tiếp tục, nhưng lúc này đã chuyển thành các tiếng lộc cộc rời rạc, như thể có đôi chân vô hình đang thong thả di chuyển bên trong bức vách, vì một lý do nào đó thảng hoặc lại dậm mạnh đế giầy cứng quèo. Bất thường ở chỗ, dù âm thanh vang lên rất gần, thì người ở trong phòng cũng không thể xác định nó vọng ra chính xác từ đâu. Vinh men theo khoảng tường sơn gai, sau đó áp hẳn tai, lắng nghe. Các tiếng động đáng ngại bỗng chốc im bặt, đột nhiên như khi chúng đã hiện ra. Một điểm bất thường nữa là mấy bức tường quanh căn phòng nhỏ rất lạnh, Lạnh đến mức vành tai của Vinh tựa sắp đóng băng. Cậu khựng lại. Lướt qua rất nhanh ý nghĩ, rằng ở nơi nào đó gần đây người ta đang thực hiện cuộc thí nghiệm buộc phải dùng đến kỹ thuật hạ thấp nhiệt độ của cả một khoảng không rộng lớn. Vinh bước đến cửa sổ, đẩy vẹt tấm rèm để lấy sáng. Nghĩ sao đó, cậu bật mở luôn ô kính. Như đã trực sẵn, vệt gió mạnh tức khắc xộc vào, mang theo luồng khí lạnh cắt nhưng cũng tinh sạch của thời khắc bạn mai. Chàng trai trẻ nhìn xuống khoảng sân bên dưới, hi vọng có thể một lần nữa trông thấy mái tóc hạt dẻ bù xù trong chiếc áo pull đỏ mềm mại. Tuy nhiên, cậu đã hiểu ngay cậu đã mơ mộng quá đà. Chưa đến sáu giờ. Chẳng riêng thành phố xa xăm ở bên kia rặng cây ranh rới, mà ngay trong khuôn viên bao quanh ngôi nhà, không gian cũng im lìm.Nếu không kể tiếng vài con quạ kêu lên khi bay chuyển giữa những câu sồi xanh, thì chỉ là một sự vắng lặng và trống trải khác thường. Bất giác, chàng trai nhận ra, không phải không có âm thanh của sự sống, mà chỉ là những âm thanh ấy đã bị nhấn chìm trong lớp sương mù. Thứ sương giá màu trắng sữa ấy đóng thành từng lớp, từ mặt đất đùn lên như các cột khói chen chúc. Quang cảnh hệt như đang nhìn vào khoang máy bay chứ không phải cửa sổ phòng áp mái. Một vài bóng chim lao vụt xuống từ khoảng trời trơn nhẵn trên kia cũng biến vào màn hơi nước dày đặc. Dù đọc khá nhiều sách báo để thu thập thông tin về thành phố sẽ đến, Vinh chưa từng nghe bất kỳ ai đả động về thứ sương mù trà ngập này.
|
Bên dưới làn sương mù, có một chuyển động. Rất nhẹ và chận rãi, nhưng đủ để tạo vài vệt xám nhạt vạch vào chỗ sương lan mỏng nhất. Vinh nhoài hẳn người ra ngoài khoảng không, giữ chặt cánh cửa để không va đập, nín thở nhìn cho rõ. Đó là những bóng người đang di chuyển theo hướng từ cổng, băng qua khoảng sân rộng, tiến về bức tường xây bằng đá xám phía sau tòa nhà. Quá khó để phân định giới tính của họ bởi tất cả đều cùng một kiểu trang phục, giống như bộ áo trùm màu hồng băng. Dù góc nhìn từ trên cao có thể làm sai lệch một vài chi tiết, vẫn có thể nhận ra những cái bóng rất cao lớn. Nhưng hơn cả, chính sự đồng đều trong vóc dáng của họ khi xếp thành hàng, trong cách thức lẫn nhịp độ mà họ di chuyển mới tạo nên ấn tượng mạnh. Cái bóng cuối cùng trong hàng người biến mất dưới những cụm hơi nước trắng xốp bám dọc theo bức tường đồ sộ. Có hàng loạt cánh cửa trổ ra từ bức tường, Vinh biết. Có thể đó là cánh cửa nằm chếch góc gần cuối, bên dưới tán xanh um tùm của một cái cây không bán vào đất mà mọc vươn ra giữa những khe hở của bức tường đá xám. Rút vào phòng, Vinh tựa hẳn vai lên tấm rèm vải. Một con bọ cánh cứng từ đâu loạng choạng bay đến, đậu lên lớp kính nhỏ. Nó đứng im một chỗ, giữa những hạt nước đọng, lầm lũi với lớp vỏ cứng đen sẫm, như muốn lôi kéo sự để tâm của chàng trai trẻ. Nhưng Vinh không để ý đến nó. Cậu nhắm nghiền mắt, cố gắng ghi nhớ chi tiết chuỗi hình ảnh cái dám rước kỳ bí. Linh cảm mách bảo, cậu đã tình cờ chứng kiến một nghi lễ, hay chính xác hơn là hoạt động của một bí mật diễn ra bên trong ngôi nhà cậu đang hiện diện. Vinh đóng chặt cửa sổ, khẽ khàng. Tay cậu còn run và đọng vài vệt nước. Không phải hơi sương, mà là mồ hôi. Cánh cửa gỗ âm tường cũng đã khóa hai vòng. Sau khi khoác thêm jacket và quấn chiếc khăn nhỏ quanh cổ, cậu mở cánh cửa gỗ sồi, nhón gót bước ra ngoài hành lang. Trái ngược với khí lạnh ngoài trời tràn cả vào phòng áp mái, lối đi dẫn ra cầu thang khá ngột ngạt. Ô thông gió trổ trên mảng tường cuối hành lang chiếu vào một luồng sáng mờ nhạt và chỉ làm cho làn không khí phảng phất mùi vị cũ xưa luôn chuyển từ góc này sang góc khác. Chàng trai trẻ bước nhanh trên những bậc thang gỗ. Nếu không bị chặn lại bởi những kẻ như vị quản gia mẫn cán, mình có thể ra ngoài dạo một vòng, thử tìm hiểu xem điều gì thật sự diễn ra với những bóng người đi dưới sương mù, Vinh tự nhủ.
|
Ở chiếu nghỉ, chàng trai trẻ dừng lại, thận trọng lắng nghe. Có tiếng chân từ tầng dưới đang đi lên, chậm chạp. Cậu bước nhanh, rẽ ngoặt vào hành lang tầng dưới. Các căn phòng dọc theo lối đi lên đều đóng chặt, im lìm. Không có một ánh đèn điện. Luồng sáng duy nhất cũng rọi vào từ ô thông gió. Tuy nhiên, có một khác biệt so với tầng xép: Đây là tầng cuối cùng của thang máy đi lên. Và lúc này, cánh cửa sắt kéo trước thang máy không khóa, mở hé vừa đủ cho một người lách vào. Thùng thang máy cũng dừng ở tầng này, với ánh đèn vàng tỏa ra dễ chịu. Không chận trễ và với cả chút liều lĩnh, Vinh bước thẳng vào trong. Khác với kiểu thang máy hiện đại là hộp kim loại hay thùng kính đóng kín, thang máy của tòa nhà này được thiết kế giống một lồng chim, với chấn song làm bằng thứ sắt uốn hoa mỹ, cho phép người ta nhìn thấy hệ thống chuyển động là những bánh trục, dây xích và các móc sắt được rèn thủ công nhưng khá chắc chắn. Tuy nhiên, ngay khi bấm cái nút dưới cùng có lẽ sẽ cho phép đi xuống tầng dưới cùng, chàng trai trẻ hiểu ra mình đã phạm sai lầm đáng kể. Chiếc thang cổ lỗ bắt đầu hoạt động bằng tiếng nghiến ken két của hệ thống ròng rọc, sau đó là tiếng loảng xoảng ầm ĩ khi cánh cửa tự động khép lại. Âm thanh khua động cả ngôi nhà. Tiếng chân đang bước lên cầu thang ngay lập tức trở nên hối hả, tăng tốc khẩn cấp. Vinh tóm chặt chấn song cửa, tìm cáh đẩy nó sang bên để nhảy ra ngoài. Nhưng không kịp nữa. Thùng thang máy bắt đầu đi xuống. Như một con búp bê bằng gỗ, chuyển động máy móc trong bộ trang phục cứng nhắc màu đen, người quản gia hộc tốc đã đặt chân đến đoạn giữa hành lang. Chiếc làn gỗ vuông vức móc trên khuỷu tay hơi rung nhẹ. Vì châm một bước ông chỉ có thể mím chặt môi, nhìn theo mái tóc hơi rợn lên cùng vầng trán trắng bệch của vị khách đang dần dần thấp xuống, cho đến khi hoàn toàn biến mất khỏi mặt sàn. *
|
Cửa ra của thang máy được thiết kế như một mảng tường trang trí nhay cạnh cậu thang bộ uốn mình mềm mại, vốn dĩ đây là điểm nhấn trong toàn bộ kiến trúc cổ điển cân xứng của ngôi nhà lớn. Đến tầng trệt, như có một bàn tay vô hình nhấc lên, nút cài khóa tự bật mở. Vinh vỗi vã đẩy mạnh dãy chấn song, nhảy ra ngoài. Cậu rẽ sang phải, cố gắng chạy nhanh mà không là tuột chiếc dép lót vải mềm vốn chỉ dành để đi trong phòng. Thoáng chốc, cậu đã thấy mình ở trong khu vực sau nhà, một không gia rộng lớn hình vòng cung không hề có một vách ngăn. Đây là nơi dành cho gia nhân và người phục vụ, cũng là nơi cậu đã được vị quản gia dẫn vào đầu tiên, lúc bước qua cánh cổng ngôi nhà này. Khoảng sân rộng, chính xác chỉ là một khoảng đất bằng phẳng, phủ tuyền một loại có xanh nhạt, nhuyễn mịn như trải thảm. Từng phân tử không khí thấm thẳng vào phổi, mang theo hơi nước lạnh ẩm. trừ vài băng ghế đặt thưa thớt hiện lên giữa màn sương mù cùng những con quạ to lớn và ủ dột đậu trên tay vịn uốn cong, khung cảnh đơn điệu. Nhưng đây không phải là vị trí từ trên phòng áp mái nhìn xuống. Chàng trai trẻ bước thật nhẹ, men theo bức tường rỗng ẩm ướt như thuộc về một pháo đài cổ, không để cho bầy quạ dật mình. Chỉ cần hai lần rẽ ngoặt, khung cảnh hoàn toàn khác hẳn. Bên dưới các vòm lá mọc ken nhau san sát cũng như bên dưới làn sương trắng đục che phủ, có hàng chục lối vào các khung cửa có bản lề sắt thuộc mặt sau tòa nhà. Vinh nín thở, sững sờ nhìn chung quanh. Khung cảnh giống như bức tranh trong một quển sách cũ xưa, với những mái vòm sâu hút tạo nên từ các cành nhánh rậm rạp dường như chưa từng được chăm sóc hay gọt tỉa. Các lối đi viền gạch nay cũng mục nát, nếu không đọng nước thì cũng bán đầy rêu. Còn ở góc kia, chính là băng ghế cô gái xa lạ ngày hôm qua đã ngồi đọc sách. Nhưng, nếu chẳng phải mùi chất khử trùng kho khốc phảng phất trong không khí, thì còn có điều gì khác nữa nơi đây gợi lên một déja vu - một thứ cảm giác ngờ ngợ khi người ta tin rằng đã từng nhìn thấy cảnh tượng trước mắt vào một thời khắc nào đó, nhưng không thể nhớ chính xác thời gian hay nơi chốn xảy ra?
|
Vinh nhìn lên, thử xác định xem đâu là cửa sổ phòng mình. Cậu nhanh chóng tìm ra bởi có mỗi một khung cửa kính ở trên tầng cao nhất. Một cái cây vươn ra giữa các phiến đá tảng. Như vậy những người xếp hàng trong bộ quần áo lượt thượt chỉ có thể tiến vào khung cửa này. Tuy nhiên, họ phải được ai đó mở cửa chờ sẵn, vì nhữ cánh cửa dày nặng đã cài chặt từ bên trong. Chàng trai trẻ bước lên bậc tam cấp, ghé mắt nhìn vào khe hẹp. Duy nhất bóng tối. Một thứ nữa có thể ghi nhận là mùi chrorine đậm đặc. Vinh đứng trên đầu ngón chân hòng cao thêm vào phân, hy vọng bên trên những thanh ngàm sắt hình thập tự hoen gỉ, khe nứt trên cánh cửa gỗ có thể giãn rộng hơn, cho phép thấy được một vài bóng người hiện lên bên trong. - Cậu cần giúp đỡ gì không? Giọng nói mờ đục thình lình vang lên giữa tĩnh lặng khiến Vinh giật thót, quay phắt lại. Đế dép mềm trượt trên lớp đá trơn ẩm. Nếu không bám chắc được vào chiếc thập tự sắt gồ lên trên cánh gỗ, cậu đã ngã sấp mặt trong một tư thế kỳ quặc. - À... Tôi chỉ muốn... - Vinh thốt lên vài từ rời rạc, im bặt, nhìn trừng trừng kẻ đứng trước mặt mình. Một cái bóng hiện ra từ màn sương mù, hay được cô đặc lại chính từ những lớp sương ấy, không thể nói được. Nhưng hình ảnh ấy có thật, không thể lảng tránh hay tự nhủ chỉ là ảo giác, dù hơn hết thảy mọi thứ, kẻ vừa xuất hiện giống hệt một thứ ảo giác hoang đường. Người này có làn da trắng mịn không tì vết, đôi mắt to trong suốt với ánh nhìn bất động của loài thỏ nổi bật trên khuôn mặt thanh mảnh được đóng khung bởi mái tóc mềm mại. Từng lọn xoăn nhẹ của mái tóc ấy cũng nằm đúng chỗ của chúng, hoàn hảo đến khó tin. Nếu không có chiếc áo khoác dài với những đường cắt thẳng chỉ dành cho cánh nam nhi, hẳn Vinh ngỡ rằng kẻ vừa xuất hiện là một cô gái. - Cậu không thể vào trong đó! - Tại sao? - Vinh hỏi kẽ, vẫn chưa hết cảm giác bị đóng băng. - Vì tôi cũng không thể tự ý bước vào trong đó! - Giọng nói khàn đục thuần túy cung cấp thông tin, không phơi bày mảy may cảm xúc.
|